Salut mes amis,
Mes meilleurs voeux pour le nouvel an!
Bij deze mijn afsluitingsverhaal. Tevens mijn eerste verhaal sinds ik thuis ben gekomen na mijn fantastische avontuur in het prachtige zuiden van Frankrijk. En die terugkomst was nog een heel gedoe, in plaats van vrijdag 18 december om 18.55 uur ben ik op zaterdagochtend 19 december om 8.30 uur aangekomen. De oorzaak van deze vertraging was de sneeuw. Dezelfde sneeuw als die ik inmiddels al helemaal zat ben, sinds mijn terugkomst heeft hier maar 4 dagen geen sneeuw gelegen, waardoor er van mijn wens om eens lekker te gaan fietsen nog niet veel terecht is gekomen, maar dat komt nog, dat weet ik zeker! Maar ik zal even terugkomen op mijn vertraging. Vrijdag 18 december werd ik om 8 uur wakker in mijn kale kamer, mijn bed met geimproviseerd deken en een raar gevoel in mijn buik. Dit was het dan...mijn avontuur in Frankrijk. In mijn eerste 3 weken zag ik op tegen die eindeloze 3 maanden en juist die vrijdag de 18e besefte ik me dat de tijd voorbij was gevlogen. Vandaag moest ik afscheid nemen van mijn eigen plekje, mijn vrienden en mijn tweede leven, een vreemde gewaarwording maar wel de werkelijkheid. Na dit gefilosofeer vond ik het toen tijd om voor de laatste keer naar mijn favoriete bakker te lopen om afscheid te nemen en nog eens van die heerlijke croissants te genieten. Tijdens dit korte wandelingetje vielen er stilaan een stel sneeuwvlokjes op mijn neus, met als eerste gedachte die in mij op kwam: 'als dit nou doorzet kan ik straks niet eens terug naar huis, misschien vliegt mijn vliegtuig wel niet'. Gelukkig leek het mee te vallen en was er 2 uur later van een dik pak sneeuw nog geen sprake. Wel was er sprake van een bezoek van Madame Bouchra, mijn huisbaas die kwam controleren of mijn kamer netjes was en of ik de tent niet had afgebroken gedurende mijn verblijf. Vol lof was ze over hoe netjes ik alles had achtergelaten en ze vertelde me dat ik in mijn kamer mocht blijven tot ik dan echt zou vertrekken. Dit kwam heel goed uit want ik hoefde pas 4 uur later op het vliegveld te zijn. Na de controle van Bouchra zijn er nog een aantal mensen bij me langsgekomen om afscheid te nemen, gelukkig was het geen echt afscheid maar een tot ziens! Mijn collega Celine zou me om 14.30 op komen halen om me naar het vliegveld te brengen. Om 14.15 had ik plechtig afscheid genomen van mijn kamer en was ik aan mijn afdaling begonnen naar de hal van de Foyer met al mijn bagage. Rond 14.25 ben ik al bij de poort gaan staan in afwachting van Celine, waarop er een groot aantal vrienden naar buiten kwam om me officieel uit te zwaaien. Inmiddels bleef het goed doorsneeuwen en lag er voor zuidfranse begrippen toch een redelijk pakje sneeuw, welgeteld...1 centimeter. Op het vliegveld aangekomen bekroop mij een naar gevoel, het gevoel dat ik inderdaad diezelfde avond niet meer naar huis zou gaan. Ik kwam namelijk binnen in een hal bezaaid met koffers/tassen, natte hondenlucht en boze mensen. En na een korte blik te hebben geworpen op het bord met de vluchtinformatie begreep ik waarom, bijna alle vluchten waren geannuleerd..Mijn vlucht echter nog niet, dus voor mij was er hoop, met dat beetje hoop heb ik dan ook 5 uur zitten wachten tot er eindelijk het bericht kwam dat ook mijn vlucht geannuleerd was en we naar de informatiebalie konden gaan om meer informatie in te winnen. En dat wilde ik zeker, ik had namelijk gepland mijn vriendin Lisa te verrassen met mijn aanwezigheid op haar verjaardagsfeest diezelfde avond maar door die ene centimeter sneeuw zou dit plan dus niet uitkomen. Een lichtpuntje was dat ik tijdens het lange wachten mijn koffer had geparkeerd naast een meisje dat ook alleen was, ik had mezelf als doel gesteld een soulmate te vinden zodat ik in ieder geval iemand had om mijn zelfmedelijden tegen uit te spreken en wonder boven wonder had dit meisje hier ook behoefte aan. De naam van mijn soulmate was Stephanie, afkomstig uit Belgie, Wallonie en 31 jaar. Dat ze 31 jaar was vond ik overigens pas veel later uti want op het eerste gezicht dacht ik dat ze misschien 24 was maar zeker niet ouder. Uit verdere gesprekken bleek dat Stephanie een fervent parachutiste is en vaak is ze te vinden in Roosendaal in een zogenaamde windtunnel. De wereld is klein. Stephanie had de volgende dag een belangrijke afspraak voor haar werk en wilde net als ik zo snel mogelijk naar huis. Na lang schuiven kwamen we eindelijk in gesprek met een dame achter de balie die ons na boosheid van onze kant vertelde dat we onze vlucht konden omboeken naar de vlucht van zondag om 21.00 uur, maar omdat thuis dan het Kerst Compleet feest aan de gang zou zijn werd ik nog een tandje bozer, na al dat wachten was ik namelijk redelijk gefrustreerd. Vervolgens kwam ze met ee uitzondelijke optie en dat was de volgende ochtend om 06.40 uur vliegen vanaf het vliegveld van Girona. Dit was voor mij in eerste instantie geen optie omdat ik geen idee had hoe ik daar naartoe moest gaan. Maar toen vroeg Stephanie of ik het een goed idee vond om samen met haar te gaan, zij had namelijk een auto en moest persé zaterdag thuis zijn. En zo vertrokken we om 9 uur ´s avonds vanaf Carcassonne Airport richting Spanje, met zijn tweeen nog eens een op avontuur. En als ik er achteraf op terug kijk is het bizar, want eenmaal aangekomen in Spanje hebben we een hotel geboekt om de thuis ´s nachts door te brengen tot onze vlucht de volgende ochtend. En dat is toch raar om allemaal te doen met een meisje dat je amper 5 uur kent, maar in zo´n situatie ga je uit van het beste. En dat bleek allemaal in orde. Na niet geslapen te hebben vertrokken we om 3 uur richting Girona, het vliegveld was niet bekend in de Tomtom dus ook dit was nog spannend maar in Girona aangekomen konden we heel gemakkelijk bordjes volgen. En spanning heerste nog steeds want ik was ontzettend bang dat mijn koffer te zwaar zou zijn en bang dat de vlucht nogmaals gecancelled zou worden want dan wist ik echt niet wat ik had gedaan. Aan de incheckbalie bleek mijn koffer slechts 13.3 kilo te wegen, ik weet zeker dat dat ook lag aan het feit dat ik twee vesten over elkaar aan had en 2 winterjassen over elkaar droeg, qua temperatuur kon dat geen kwaad en voor het gewicht van mijn koffer kwam het ook ten goede. Stephanie vond dit allemaal overigens wel heel grappig en dat snap ik, ik leek wel een wandelende bigfoot. Om 5 uur ´s ochtends heb ik nog genoten van een Spaanse ´Gappy Meal´ waarna ik dan eindelijk gerust gesteld werd dat mijn vlucht daadwerkelijk vertrok. En dan is er eindelijk het moment dat je in het vliegtuig zit en je weet dat je over een paar uur thuis bent, raar maar waar. Na een 2 uur durende vlucht met veel turbulentie zette ik voet aan land en ben ik zo snel mogelijk naar de bagageband gesjeesd want achter de daaropvolgende poort zouden papa en mama me opwachten. En ja daar stonden ze, dolblij was ik, na mijn 19 uur durende avontuur dan eindelijk ´thuis´! Ontzettend brak, ongedoucht en heus niet op mijn best maar het maakte me allemaal niet meer uit, ik had het overleefd. En de keuze om naar Girona te gaan was een goede want er is pas weer een vliegtuig vertrokken vanaf Carcassonne op de daaropvolgende donderdag. Thuiskomen voelde raar, alles op mijn kamer was nieuw en voor het eerst rook ik de geur van ons huis, normaal ruik je dat niet omdat je eraan gewend bent. Het beviel me wel heel goed, iedereen weer in mijn buurt en al mijn spullen op een plek. En wat was het heerlijk om jullie de 20e allemaal weer te zien!
Nu 3 weken later ben ik weer helemaal geinstalleerd en gewend aan het Nederlandse. Terugkijkend op een fantastisch avontuur en een onbetaalbare ervaring, een ervaring die niemand me ooit afneemt. Ik hoop dat de Hotelschool net zo een ervaring zal worden, daar ga ik in ieder geval mijn uiterste best voor doen, en of dat lukt zullen we merken vanaf 3 februari, want dan begint mijn volgende avontuur. Nu ik thuis ben, kan ik ook weer allerlei leuke dingen doen met vriendinnen etc. dingen die ik gemist had gedurende mijn verblijf in Frankrijk, zoals lekkere sneeuwwandelingen en andere simpele dingen.
Door de afgelopen weken thuis was ik echter wel bang dat ik mijn frans al minder goed beheerste. Dit kon ik gemakkelijk testen want op 7 januari was mijn voormalig Franse baas op bezoek bij papa op de zaak en uiteraard was ik erbij. Voordat ik naar binnen liep even nerveus maar eenmaal oog in oog met Alain voelde het weer heel vertrouwd en was het een geweldig weerzien, hij is toch mijn franse papa geweest! En de franse taal echt verleren zal voorlopig nog niet lukken want 27 januari ga ik samen met papa nog 3 dagen naar Carcassonne toe voor zaken en natuurlijk om mijn vrienden weer te zien!
Ik heb in het afgelopen mijn eigen blog nagelezen en wat hebben jullie allemaal trouw gelezen en enthousiast gereageerd, ik voel me nog steeds vereerd met zoveel lezers. Ik had nooit verwacht dat dit (ook op mij) zoveel indruk zou maken. Ik wil jullie daarom nogmaals ontzettend bedanken voor alles, de lieve reacties, de emails, smsjes, kaarten en al het contact dat jullie zo trouw hebben onderhouden! Merci pour tout, je vous aime!
Gros bisous,
Roos
